Αποτελούν ένα από τα ενοχλητικότερα συμπτώματα, που μπορούν να περάσουν «απαρατήρητες» έως και να καταρρακώσουν την ποιότητα ζωής ενός ασθενούς. Εννοούμε την αντίληψη του ήχου κατά την απουσία ενός φαινομενικού ηχητικού ερεθίσματος.
Παραδοσιακά ανάλογα με τον χαρακτήρα τους διακρίνονται σε μη – σφύζουσες και σφύζουσες. Οι πρώτες (που αναφέρονται και ως υποκειμενικές ή συνεχείς) είναι συχνότερες και διαχωρίζονται σε ήπιας και σοβαρής μορφής. Οι περισσότεροι ασθενείς με εμβοές παρουσιάζουν κάποιου βαθμού βαρηκοΐα και η συχνότητα των εμβοών αντιστοιχεί συνήθως στη συχνότητα της απώλειας της ακοής. Το συχνότερο αίτιο αποτελεί η βαρηκοΐα εκ θορύβου (ακουστικό τραύμα) και ακολουθεί η πρεσβυακουσία.
Άλλα ωτολογικά αίτια αποτελούν η νόσος Meniere, η χρόνια μέση ωτίτιδα, η ωτοσκλήρυνση, τα ακουστικά νευρινώματα και άλλοι λιγότερο συχνοί όγκοι της γεφυροπερεγκεφαλιδικής γωνίας και τα τραύματα του κροταφικού οστού.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε το βύσμα κυψελίδας (κερί), όταν αυτό προκαλεί πλήρη απόφραξη του έξω ακουστικού πόρου. Διαταραχές της κροταφογναθικής διάρθρωσης, μεταβολικά νοσήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης και η υπερλιπιδαιμία, αλλά και άλλες διαταραχές του κεντρικού νευρικού συστήματος (όπως η κατά πλάκας σκλήρυνση και η αγγειακή συμπίεση) μπορούν να αποτελούν αίτια εμβοών.
Ουσίες όπως η ασπιρίνη, η καφεΐνη και η νικοτίνη μπορούν επίσης να επιτείνουν τις εμβοές. Πολύ συχνά παρούσες είναι και διάφορες συναισθηματικές διαταραχές, όπως το άγχος και η κατάθλιψη. Εκτός από τον ακοολογικό έλεγχο που γίνεται σε όλους τους ασθενείς, μαγνητική τομογραφία λιθοειδών με παραμαγνητική ουσία πρέπει να γίνεται σε αυτούς με μονόπλευρες αγνώστου αιτιολογίας εμβοές και σε ασύμμετρη απώλεια ακοής. Η συμπαράσταση του θεράποντος ιατρού στη διερεύνηση της αιτιολογίας και θεραπευτικής προσέγγισης των εμβοών είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Οι πιο διαδεδομένες τεχνικές για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των εμβοών είναι η ηχοκάλυψη (masking) και η θεραπεία επανεκπαίδευσης των εμβοών (Tinnitus retraining therapy).
Η χειρουργική θεραπεία της ωτοσκλήρυνσης, του ακουστικού νευρινώματος και η μικροαγγειακή αποσυμπίεση του ακσουστικού νεύρου σε κάποιο ποσοστό βελτιώνουν ή και εξαλείφουν το βασανιστικό σύμπτωμα των εμβοών. Οι σφύζουσες εμβοές είναι σπανιότερες διακρίνονται σε αγγειακές (συχνότερες) και σε μη – αγγειακές (π.χ. μυόκλονος του μυός του αναβολέα και του τείνοντος το υπερώιο ιστίο).
Οι πρώτες ταξινομούνται σε αρτηριακές και φλεβικές (που προέρχονται όχι μόνον από φλεβική παθολογία αλλά και από καταστάσεις που προκαλούν αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση). Επίσης χωρίζονται ανάλογα με το αν γίνονται αντιληπτές και από άλλο άτομο σε αντικειμενικές και υποκειμενικές. Αίτια εμβοών αρτηριακής αιτιολογίας αποτελούν η αρτηριοσκλήρυνση, η στένωση και η ανευρυσματική διάταση της καρωτίδας, η υπέρταση και αγγειακά νεοπλάσματα της βάσης του κρανίου.
Από την άλλη μεριά σφύζουσες εμβοές φλεβικής αιτιολογίας προκαλούν η καλοήθης ενδοκρανιακή υπέρταση (σύνδρομο εγκεφαλικού ψευδοόγκου), ο υδροκέφαλος και το ανεύρυσμα του σιγμοειδούς κόλπου. Η υπερηχοτομογραφία, η συμβατική ή μαγνητική αγγειογραφία/φλεβογραφία και η αξονική αγγειογραφία κεφαλής – τραχήλου είναι μερικές από τις εξετάσεις εκλογής ανά περίπτωση.
