Οι σιελογόνοι αδένες διακρίνονται σε μείζονες (παρωτίδες, υπογνάθιοι και υπογλώσσιοι) και ελάσσονες, που είναι 700-1000 διάσπαρτοι στην αεροφόρο και πεπτική οδό. Οι κυριότερες παθήσεις περιλαμβάνουν τις σιαλαδενίτιδες (ιογενής, οξεία πυώδης – βακτηριακή, χρόνια υποτροπιάζουσα, από ακτινοβολία, αποφρακτική – σιαλολιθίαση, αυτοάνοση, μυοεπιθηλιακή ή σύνδρομο Sjogren, επιθηλιακή με σαρκοείδωση ή σύνδρομο Heezfordt) και τους όγκους (καλοήθεις – κακοήθεις, πρωτοπαθείς – δευτεροπαθείς).
Το 65-80% από αυτούς αφορούν την παρωτίδα (στο 80% καλοήθεις), το 10-15% τον υπογνάθιο (50% κακοήθεις) και το 15% τους ελάσσονες (πάνω από 50% κακοήθεις). Η απότομη αύξηση και ο βύθιος πόνος, η σκληρή σύσταση και καθήλωση στους πέριξ ιστούς, η υπαισθησία ή εξέλκωση, καθώς και η παράλυση του προσωπικού νεύρου, είναι μερικά στοιχεία κακοήθειας.Το συχνότερο καλοήθες νεόπλασμα αποτελεί το πλειόμορφο αδένωμα ή μικτός όγκος, ενώ άλλες μορφές είναι το θηλώδες κυσταδενολέμφωμα ή αδενολέμφωμα ή όγκος του Warthin, το ογκοκύττωμα, το μονόμορφο αδένωμα, το οξύφιλο αδένωμα και το αιμαγγείωμα ή λεμφαγγείωμα (κύρια σε παιδιά).
Τα συχνότερα κακοήθη νεοπλάσματα είναι το βλεννοεπιδερμοειδές (κύρια στην παρωτίδα) και το αδενοκυστικό ή κυλίνδρωμα (συχνότερο στον υπογλώσσιο και τους ελάσσονες). Άλλοι τύποι καρκίνου αποτελούν ο κυψελοειδής όγκος-acinic cell tumor, το αδενοκαρκίνωμα, το μαλπιγιανό, το αδιαφοροποίητο και το εκ πλειόμορφου αδενώματος. Η χειρουργική αφαίρεση των όγκων και η ενδεχόμενη συμπληρωματική ακτινο-χημειοθεραπεία περιλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα επιλογών – τεχνικών ανάλογα με τον τύπο, την έκταση της νόσου και την ύπαρξη τυχόν μεταστάσεων.
