Αισθητική και Λειτουργική αποκατάσταση
Στόχος αποτελεί η ταυτόχρονη αποκατάσταση τόσο του αισθητικού, όσο και του λειτουργικού προβλήματος, δηλαδή της ρινικής δυσχέρειας. Πρέπει να υπογραμμίσουμε πως το εξωτερικό τμήμα της μύτης, εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί το κεντρικότερο και ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του προσώπου, παράλληλα η σωστή δομή του συμβάλλει στην άρτια λειτουργία της μύτης. Αυτή δεν αποτελεί ένα στατικό, αλλά δυναμικό όργανο που συνεχώς κινείται και συμμετέχει εν πολλοίς στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα έκφρασης του κάθε ασθενούς ξεχωριστά. Για το λόγο αυτό οποιαδήποτε παρέμβαση σχεδιάζεται υπό του πρίσματος της επίτευξης ενός αρμονικού αποτελέσματος, που συνεπάγεται αφενός την τόνωση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης του ασθενούς και αφετέρου την καλύτερη αναπνοή, όσφρηση και εν γένει υγεία.
Φυσικότητα και μοναδικότητα
Ακρογωνιαίος λίθος, της επιτυχημένης παρέμβασης αποτελεί η φυσικότητα, η μοναδικότητα, η μονιμότητα (κάτι που δεν επιτυγχάνεται με τις ενέσιμες θεραπείες) και η εναρμόνιση με τα υπόλοιπα φυσιογνωμικά στοιχεία του προσώπου και γενικότερα της προσωπικότητας του ασθενούς. Φυσική είναι εκείνη η μύτη που δεν αναγνωρίζεται ως χειρουργημένη ή «πειραγμένη», είναι καλαίσθητη και αρμονική. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, η παρέμβαση πραγματοποιείται κατά κανόνα σε διαφορετικό βαθμό και έκταση σε όλες τις κύριες δομές του σκελετού (χόνδρινες και οστέινες), ώστε να αποφευχθούν εστιακές αστοχίες.
Μικροτραυματική τεχνική
Σε αντίθεση με την ευρεία αντίληψη από τους περισσότερους ασθενείς ότι πρόκειται για μια σχετικά επώδυνη και αρκετά τραυματική χειρουργική επέμβαση, η πραγματικότητα με τη σύγχρονη μικροτραυματική προσέγγιση είναι πως αποτελεί μια ανώδυνη διαδικασία, που προσφέρει στον ασθενή άμεσα, απτά και γρήγορα αποτελέσματα όσον αφορά τη βελτίωση της εμφάνισής του και της ευεξίας από τη σωστή λειτουργία της μύτης. Αυτό καθίσταται αντιληπτό από το ελάχιστο μετεγχειρητικό οίδημα στα κάτω βλέφαρα και την μη ανάγκη λήψης αναλγητικών μετεγχειρητικά.
Έλεγχος έξω και έσω βαλβίδας
Σημαντικό είναι η μύτη να εξετάζεται τόσο εξωτερικά με επισκόπηση και ψηλάφηση, όσο και εσωτερικά με ενδοσκόπηση και καταγραφή του συνόλου των τυχόν προβλημάτων της. Δεν αποτελεί μόνον ο ήβος (καμπούρα στη ράχη) την μοναδική δυσμορφία της ρίνας, αλλά και η πλατειά ή στενή μύτη, η μακριά μύτη, η πτώση της κορυφής, οι μεγάλοι ρώθωνες, η φαρδιά κορυφή, η λοξή μύτη και οι ασυμμετρίες στον σκελετό. Πολλά από τα ανωτέρω δύναται να συνυπάρχουν σε ποικίλους συνδυασμούς. Η διαγνωστική προσέγγιση είναι ελλιπής σε περίπτωση που δεν ανιχνεύεται προ-εγχειρητικά ενδεχόμενη ανεπάρκεια της εξωτερικής (ατελής στήριξη της κορυφής της μύτης) ή/και της εσωτερικής ρινικής βαλβίδας (σύμπτωση πλάγιων τοιχωμάτων κυρίως κατά την εισπνευστική προσπάθεια), ώστε να σχεδιαστεί στοχευμένη αντιμετώπιση.
Ενδελεχής συζήτηση
Σπουδαίο βήμα προ της λήψης τελικών αποφάσεων αποτελεί η εκτενής και λεπτομερής συζήτηση με τον ασθενή για την καταγραφή και κατανόηση των επιθυμιών του, αλλά και των τυχόν επιφυλάξεων ή αποριών του. Σε περίπτωση που οι προσδοκίες του ασθενούς συναντιούνται με την πρόταση του θεράποντος, τότε η διαδικασία αναμένεται να έχει ευχάριστο αποτέλεσμα και για τους δύο μέσα σε ένα ταξίδι εμπιστοσύνης. Από την εμπειρία μας το πνεύμα αυτό της εμπιστοσύνης είναι ακόμα σημαντικότερο από την ενδεχόμενη προ-εγχειρητική εκτίμηση και αποτύπωση του τελικού αποτελέσματος μέσα από μια τεχνητή υπολογιστική διαδικασία. Κάθε ασθενής είναι ξεχωριστός και μοναδικός και η μύτη του επίσης μοναδική. Δεν μπορεί ένα απλό αντίγραφο μιας «όμορφης» μύτης κάποιου άλλου να εφαρμοστεί στον ασθενή μας με αρμονία και φυσικότητα.
Κλειστή μέθοδος
Αφού προηγηθεί ο απαραίτητος προ-εγχειρητικός έλεγχος, ο ασθενής υποβάλλεται σε γενική νάρκωση, που εξασφαλίζει την άνεση και ασφάλειά του. Όταν κρίνεται αναγκαίος ο ελαφρύς πωματισμός της μύτης, αυτός αφαιρείται σε 12 έως 24 ώρες μετεγχειρητικά, επιτρέποντας στον ασθενή άμεσα την αντίληψη της βελτίωσης της ρινικής λειτουργίας. Πρωταρχικό μέλημα αποτελεί η όλη διαδικασία να μην αφήσει «ίχνος» στον ασθενή. Για το λόγο αυτό υιοθετούμε στη συντριπτική πλειοψηφία την κλειστή τεχνική, χωρίς καμία εξωτερική τομή και επακόλουθο σημάδι στο δέρμα της στυλίδας της μύτης (όπως συμβαίνει με την ανοικτή μέθοδο). Βέβαια, κάποιες φορές το σημάδι αυτό είναι μόλις ορατό και πολύ διακριτικό. Πλειάδα χειρουργικών τεχνικών μπορούν να εξασφαλίσουν πρόσβαση και έκθεση των ανατομικών δομών παρόμοια με την ανοικτή μέθοδο (open-like procedure). Σύμμαχος συχνά αποτελεί η ενδοσκοπική προσέγγιση με micro-cameras, που μεγεθύνουν το χειρουργικό πεδίο και καθιστούν εφικτή τη χρήση μικροχειρουργικής τεχνικής (sophisticated micro-instruments). Βασική στόχευση, λοιπόν, είναι η ελάχιστα επεμβατική, μικροτραυματική και αναίμακτη μέθοδος, που έχει ως απώτερο αποτέλεσμα την εγγύηση του αποτελέσματος, την ελαχιστοποίηση του οιδήματος – πρηξίματος του προσώπου και της μελανιάς κάτω από τα βλέφαρα. Αυτή μπορεί να μην είναι αντιληπτή ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τη ρινοπλαστική. Ο εξωτερικός νάρθηκας δεν είναι απαραίτητος σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά όταν τοποθετείται αφαιρείται την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Δέκα περίπου ημέρες μετά την επέμβαση ο ασθενής επιστρέφει στη δουλειά και τις υποχρεώσεις του, χωρίς «ίχνος» (no trace) από εμάς.
Ανοικτή μέθοδος
Η ανοικτή τεχνική (εξωτερική τομή στη στυλίδα) είναι πιο επιθετική στους στηρικτικούς ιστούς της μύτης και ο ιατρός πρέπει να αποκαταστήσει τη σταθερότητα της μύτης συνήθως με πλειάδα ραμμάτων και αυτομοσχευμάτων (the nose has to be deconstructed and then reconstructed to regain its stability). Επιλέγεται κυρίως σε περιπτώσεις επανεπεμβάσεων (revision). Γενικά, καλό είναι να αποφεύγονται οι υπερβολικοί χειρισμοί, η εκτεταμένη χρήση μοσχευμάτων και ραμμάτων, γιατί τότε το τελικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται περισσότερο ως αφύσικο, χωρίς την απαιτούμενη ισορροπία, τεχνητό (artificial) και άκαμπτο. Άλλωστε, η μύτη εκτός από το οστέινο άκαμπτο άνω μέρος της (solid), περιλαμβάνει το μεσαίο σχετικά κινητό τμήμα της (semi-flexible) και το κατώτερο αρκετά ευλύγιστο (flexible).
